ในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 บาร์ราคาสเป็นศูนย์กลางการค้าของบัวโนสไอเรสและเป็นบทกวีของชนชั้นสูงของเมือง แต่การระบาดของโรคไข้เหลืองได้ขับไล่ครอบครัวที่ร่ำรวยออกไปและในศตวรรษหน้าย่านชานเมืองก็ขาดแคลนเงินลงทุนบาร์ราคาสเสื่อมโทรมจนถึงจุดที่นักท่องเที่ยวไม่มาเที่ยวคนเดียว นักวางผังเมืองกำลังพยายามฟื้นฟูพื้นที่นี้
โดยเป็นส่วนหนึ่งของโครงการฟื้นฟูในเมืองหลวงของอาร์เจนตินา การลดลงของพื้นที่ทำให้ต้นทุนอสังหาริมทรัพย์ลดลงเหลือเพียง 600 ดอลลาร์ต่อตารางเมตร ซึ่งน้อยกว่า 40% ของค่าเฉลี่ยของเมือง ท่ามกลางการต่อรองราคาเหล่านี้คือชุมชนของศิลปิน ซึ่งพื้นที่อุตสาหกรรมขนาดใหญ่ได้จัดเตรียมผืนผ้าใบที่สมบูรณ์แบบไว้ ศิลปินคนอื่นๆ ได้นำผลงานของพวกเขาออกไปตามท้องถนน Marino Santa Maria เป็นแสงนำของการเคลื่อนไหวที่เปลี่ยนพาซาเจ ลานิน ให้เป็นแกลเลอรีกลางแจ้งที่มีภาพจิตรกรรมฝาผนังอันตระการตา หากช่วงเวลาดีๆ เคลื่อนเข้าสู่มุมที่ถูกลืมเลือนของเมือง พวกเขาก็จะมาถึงด้วยคลื่นสี